"Il buon caffe e' un esempio che il Dio esiste~" - Włochy Północne

~Kraj/region/wyspa/etc.~
Włochy Północne/Włochy Weneckie (Albo po prostu Italia)

~Imię i nazwisko~
Feliciano Vargas

~Data urodzenia i wiek~
Przyjmuje się, że jest to 17.03.1861 rok, jednak jako "Italia" państwo to istnieje już od II wieku p. n. e. , większość historyków przyjmuje jednak za początek państwa włoskiego symboliczną datę roku tysięcznego (1000 r.)
20 lat

~Wygląd zewnętrzny~

Feliciano nie należy do zbyt wysokich, bo mierzy zaledwie 172cm. Jest szczupły i drobno zbudowany. Wygląda przy tym na dość delikatnego i sprawia wrażenie osoby, której lepiej nie tykać, bo nawet lekkie draśnięcie może go zaboleć. Tak też jest. Nie jest on zbyt umięśniony, ani też nie sprawia wrażenia jakby owych mięśni nie posiadał. Jest słabo zbudowany, dlatego, że praktycznie nie poddaje się większemu wysiłkowi fizycznemu, twierdząc przy tym uparcie, że woli sjestę.
Italia ma śniadą cerę, w końcu jest Latynosem. Na kark lekko opadają mu rudo-kasztanowe włosy sięgające nie dalej niż do połowy szyi. Są one wiecznie rozczochrane, a po ich lewej stronie wystaje charakterystyczny loczek. Spod grzywki wyglądają wiecznie przymrużone w uśmiechu oczy. Są one pełne empatii i zdradzają zadowolenie z życia. Innym personifikacjom może wydawać się, że Włoch ma je ciągle zamknięte, ale nic bardziej mylnego. Jego tęczówki są w kolorze miodowego brązu, ale widać je tylko wtedy, gdy szeroko otworzy oczy, a dzieje się to tylko wtedy, kiedy czegoś się przestraszy, czymś zafascynuje, albo coś go ucieszy. Uśmiech zdradzają nie tylko jego oczy, ale także maluje się on na drobnych ustach. Nos także ma drobny i lekko zadarty. Feliciano ma w sobie bardzo dużo tego, co nazywają urokiem osobistym. Ba! Ma go aż w nadmiarze. Często wykorzystuje tę cechę do uwodzenia dziewcząt.
Kolejna rzecz: ubiór. Grzechem byłoby nie wspomnieć o tym, że Włoch ma bardzo silne poczucie dobrego smaku w tych kwestiach. Jako hobby projektuje w końcu ubrania. Wyróżnia się świetnym gustem. Ubiera się elegancko i szykownie, nie można odmówić mu tego, że jak to się mówi "ma styl". Na temat jego garderoby, tego co lubi nosić, a czego nie lubi, można by napisać odrębny esej na kilkanaście stron. Zazwyczaj nosi jednak mundur, gdyż jest on nie tylko elegancki, ale przede wszystkim wygodny. Składa się z błękitnych spodni, których nogawki są rozszerzane na górze oraz z marynarki w tym samym kolorze. Do tego zakłada skórzany, czarny pasek ze srebrną sprzączką. Pod marynarkę zakłada czarną, mundurową koszulę z pagonami i kieszeniami na piersi, a pod szyją wiąże jasnoniebieski krawat. Do tego wszystkiego nosi sznurowane, brązowe oficerki z białymi cholewkami, które sięgają prawie do kolan.
O czym jeszcze warto tu wspomnieć? Italia nie wstydzi się swojego ciała i często je eksponuje. Nie zwraca przy tym uwagi na to, że kogoś może to peszyć, czy sprawiać, że inne personifikacje czują się niekomfortowo. Lubi sypiać nago, chociaż nie zawsze to robi. W rzeczywistości jego zachowanie jest bardziej niewinne niż się może zdawać.

~Opis Charakteru~

A gdyby tak spróbować zamknąć osobowość włoskiej personifikacji w kilku zdaniach? Czy byłoby to w ogóle możliwe? Raczej nie... Osobowość Feliciano jest zbyt barwna i zawiła, by tak po prostu streścić ją w tych paru słowach. Tak więc, co właściwie możemy powiedzieć o tym młodzieńcu uwielbiającym pastę i pizzę? Skoro już przy jedzeniu jesteśmy, zacznijmy od tego, że Italia kocha gotować i wychodzi mu to naprawdę dobrze, żeby nie powiedzieć "znakomicie". Potrawy, które przyrządza nie tylko nieziemsko smakują, ale także dobrze wyglądają, ponieważ Włoch wychodzi z założenia, że jedzenie smakuje lepiej, kiedy tak jest. Przywiązuje ogromną wagę do szczegółów, doboru kolorów i tak dalej. (Pizza Margherita nie bez powodu ma barwy zielone (bazylia), białe (ser mozzarella) i czerwone (pomidor) - są to kolory flagi Włoch, a potrwa ta została pierwszy raz przyrządzona dla królowej Włoch, o imieniu Margherita (stąd jej nazwa), która chciała spróbować jedzenia, które je "prosty lud" - inna sprawa, że przyrządzono ją na południu kraju - Feliciano także ją lubi). Ogólnie rzecz biorąc, Feliciano jest bardzo uzdolniony. Uwielbia malować, co również świetnie mu idzie, a także rzeźbić i projektować (na przykład ubrania). W dodatku ma niesamowitą zdolność oczarowywania swoją osobą otoczenia. Jest lubiany, można nawet zaryzykować stwierdzenie, że nie da się nie lubić kogoś takiego jak on. Włoch jest optymistycznie nastawiony do otaczającej go rzeczywistości - i nie ma tu znaczenia, jak szara wydawałaby się ona innym personifikacjom - zawsze uda mu się znaleźć w niej jakieś plusy, czy chociażby promyczek nadziei. Jest bardzo energiczny i żywiołowy - mówi szybko i głośno, żywo przy tym gestykulując, co pomaga mu wyrazić emocje w stu procentach i nieraz ułatwia zrozumienie tego co ma do przekazania. Do tego wszystkiego łatwo nawiązuje kontakt z nowo poznanymi ludźmi. Szczególnie lubi rozmawiać z dziewczętami - często z nimi flirtuje i łatwo je w sobie rozkochuje - o Włochach mówi się, że są idealnymi kochankami. Jest przy tym kochliwy i wierny. Jeśli chodzi o rodzinę, miłość i przyjaźń skłonny jest do najwyższych ofiar, chociaż na polu bitwy jest bezużyteczny i bardzo się boi, ale o tym w swoim czasie. Tak więc... Rodzina. Jest ona dla niego bardzo ważna, jeśli nie najważniejsza. We Włoszech bardzo ważne są, na przykład, wspólne posiłki - to czas, który można spożytkować na rozmowę i po prostu bycie ze sobą. Można też powiedzieć tutaj o sposobie w jaki Włosi jedzą. Robią to dość wolno, dlatego, że delektują się jedzeniem i przede wszystkim rozmową z osobami, z którymi obecnie przesiadują. To samo tyczy się picia kawy, co jest niemalże "rytuałem". Żaden Włoch nie usiądzie w kawiarni, żeby się napić. On woli postać przy barze - z dwóch powodów. Po pierwsze, gdyby usiadł zapłaciłby dwa razy tyle za trunek i zaserwowanie go przez kelnera, a po drugie przy barze znajdzie się większe grono chętne do rozmowy. Tu wszyscy się znają, mają gdzieś jakiegoś wujka, ciocię, czy kuzynkę - nawet jeśli to piąta woda po kisielu. Wypicie małej filiżanki espresso nie zajmie dłużej niż pięć minut, ale zawsze miło jest spędzić chwilę na pogawędce ze starymi znajomymi, czy też tymi, których świeżo się poznało. Mało tego - jeśli chodzi o kawę - twierdzi, że "il buon caffe e' un esempio, che il Dio esiste", co oznacza nic innego jak to, że "Dobra kawa to dowód na istnienie Boga".
Tutaj nasuwa się kolejny wniosek. Kiedy Feliciano mówi, że coś jest boskie, to właśnie to ma na myśli - dosłownie.
Z rodziną są w bardzo dobrych relacjach i darzą się nawzajem szacunkiem - szczególnie ważni są tu padre e madre (ojciec i matka). Co jest ciekawe Włosi bardzo długo mieszkają w domach u swoich matek, bo są do nich bardzo przywiązani. Wychodzą z założenia, że "wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej".  Włoch zabrany z domu będzie tęsknił za swoją famiglią, a co za tym idzie stanie się jeszcze bardziej marudny, niż wtedy, kiedy zwyczajnie marudzi z nudy.
Feliciano bardzo łatwo się emocjonuje. Wystarczy jakiś drobiazg, by się ucieszył, czy wręcz przeciwnie. Jest bardzo wrażliwy i łatwo wpada w panikę. Niektórzy mówią o nim, że jest tchórzem, ale to nie do końca prawda, bo czasem gdzieś w jego włoskim serduszku odzywa się to, co nazywamy odwagą. Nie jest to co prawda częste zjawisko, ale jednak da się je zaobserwować. To wszystko nie zmienia jednak faktu, że łatwo go przestraszyć, albo doprowadzić do płaczu - jest bardzo uczuciowy. Płacz ten może być spowodowany zarówno strachem, jak i szczęściem, paniką, wzruszeniem, czy też czymkolwiek innym. Praktycznie wszystkim się przejmuje. Mówią, że za dużo myśli chodzi mu po głowie i często dopatruje się w swoich relacjach z innymi rzeczy, których tam nie ma. Panicznie boi się samotności, bo jest bardzo towarzyski. Nie byłby w stanie żyć bez innych ludzi, nie wspominając już o przyjaciołach, którzy stanowią bardzo ważną część jego życia, a także wartości, jakimi się kieruje. Mówi się, że ma skłonność do przesady i wyolbrzymiania faktów. Nie robi tego jednak do końca świadomie, chociaż czasem zdarza mu się na tym złapać i jest mu trochę głupio.
Przy Feliciano nie da się nudzić. Jest sympatyczny i kreatywny. Kiedy już kogoś polubi, nie da mu spokoju i wejdzie mu na głowę. Przyczepi się jak rzep do psiego ogona i nic nie da tłumaczenie mu, że ma się go dość. Nie jest to najlepsza cecha, ale nikt nie powiedział, że jest idealny, czyż nie? A skoro już przy wadach jesteśmy... Italia bywa leniwy i marudny. O ile tę pierwszą cechę da się uzasadnić, druga po prostu jest. Często narzeka, a jak już nie ma na co narzekać, mimo swojego optymizmu jest w stanie znaleźć powód, żeby pomarudzić, a to, że jest głodny, a to, że czegoś się boi. Narzekanie jest prawdopodobnie wynikiem nudy, bo kiedy nie ma już innego zajęcia, pozostaje tylko marudzenie. Kolejny punkt: lenistwo. Inne personifikacje często nie biorą pod uwagę, że istnieje coś takiego jak sjesta i mylnie określają ją mianem właśnie owego "lenistwa". Nic bardziej mylnego. Feliciano uważa, że sjesta to czas konieczny dla odpoczynku organizmu. I ma rację! Lubi też spać i często ucina sobie drzemkę w ciągu dnia.
Warto też nadmienić, że wierzy w Boga i jest przy tym bardzo religijny. Często modli się, kiedy się boi, jednak nie mówi o tym głośno, ani nikogo nie nawraca. Pokłada jednak dużą ufność w słowach Biblii i religii, którą wyznaje, dlatego też skłonny jest do wiary w cuda i rzeczy niemożliwe, czy raczej nadprzyrodzone. Dodać można także, że jego wiara nie przeszkadza mu w byciu przesądnym. Nie ma mowy, żeby wyszedł z domu kiedy 17-sty dzień miesiąca wypada we wtorek. Jeśli czarny kot przebiegnie mu drogę, woli zawrócić niż pójść dalej. Zdecydowanie - przesądy odgrywają sporą rolę w jego egzystencji.
Włochy jest kiepskim strategiem, co nie jest jednak dużą przeszkodą w "zabawie" w wojnę. Można powiedzieć, że jego znajomość teorii taktycznej jest bardzo niska i często na polu bitwy podejmuje błędne decyzje, które są katastrofalne w skutkach dla jego wojsk. Jest na tyle pewny siebie i ufny, że często nie zwraca uwagi na zagrożenie jakie może go spotkać. Nie można mu jednak odmówić spostrzegawczości, która z kolei bywa przydatna. Wspomniana wcześniej pewność siebie i to, że Włochowi zdarza się przecenić własne możliwości, często jest powodem tego, że Feliciano porywa się z motyką na słońce i tym samym kończy jako ten poszkodowany i przegrany, choć zdawało mu się, że osiągnie sukces. Często zdarza się, że Włoch faktycznie chce walczyć, ale kiedy już przychodzi co do czego bierze nogi za pas. Co jak co, ale uciekać umie bardzo szybko do momentu, w którym nie rozwiąże mu się sznurówka. O ile Italii brak kondycji fizycznej i jest dość słaby, to akurat ta czynność wychodzi mu świetnie, mimo że normalnie biegać nie potrafi i szybko się męczy.
Mimo wszystko sport lubi - zwłaszcza piłkę nożną. Uwielbia zarówno w nią grać, jak i patrzeć kiedy inni to robią. Jednak jego zainteresowanie nie obejmuje jedynie owej dyscypliny. Warto tu wspomnieć o Palio - są to zawody organizowane w Sienie. Palio organizowane jest co roku i polega na tym, że z każdej dzielnicy Sieny wybiera się przedstawiciela, który później konno ściga się z innymi uczestnikami. Jest to emocjonujące wydarzenie, które Feliciano wręcz uwielbia.
Uogólniając - Włoch jest osobą, która lubi konkurencję sportową. Jeśli chodzi o wyścigi woli być ostatni, niż zająć drugie miejsce. Zdecydowanie - drugi stopień na podium byłby dla niego chyba największą hańbą - nawet większą niż przegrana w tych właśnie zawodach.
Wracając jeszcze do włoskiego zachowania na polu bitwy... Można by tu rozpisywać się dość długo. Italia, owszem, może i jest świetnym przyjacielem, ale jako sojusznik kiepsko się sprawdza. Bardzo łatwo zmusić go do kapitulacji, co często zresztą robi z własnej woli. Posiada niesamowity dar tworzenia białych flag ze wszystkiego co ma pod ręką - nie brak mu tutaj kreatywności (podobnie jak w sztuce). Jest twórczy i pomysłowy. Kieruje się własnymi ideami i żyje trochę w innym świecie. Ale jego charakter na tym się nie kończy. Ma też inną stronę, z której nie jest dumny. Mimo iż naprawdę bardzo stara się by tak nie robić, bywa skłonny do zdrady sojusznika, zwłaszcza kiedy w grę wchodzi jego życie. W jego obronie jest w stanie zrobić wszystko. Wyśpiewa każdy sekret - zarówno swój, jak i swojego sprzymierzeńca. Ale to nie tak, że jest egoistą, o nie... Jeśli zagrożeni są ludzie, których kocha - nieważne, czy są to przyjaciele, czy członkowie jego rodziny - jest w stanie zrobić wszystko, by ich chronić. Można powiedzieć, że jego osobowość jest pełna sprzeczności, ale czy nie każdy z nas takie sprzeczności w sobie posiada?
Należy pamiętać, że Feliciano nie powinno powierzać się odpowiedzialnych zadań, bo jest na tyle roztrzepany, że albo zapomni o tym, że miał coś zrobić, albo po prostu będzie to odkładał tak długo, aż w końcu o tym albo zapomni, albo zrobi to byle jak. Nie należy więc do tych odpowiedzialnych. Często bywa rozkojarzony i buja w obłokach. Jest niepoprawnym marzycielem i romantykiem. Nigdy nigdzie mu się nie spieszy, a poproszony o wstanie z łóżka, bo ma jeszcze pół godziny do wyjścia, odpowiada: "spokojnie mamy czas". Jest niepunktualny i często się spóźnia, ale to wynika bardziej z tego, że nie odczuwa upływu minut, godzin, dni, miesięcy, czy też lat. Uwielbia przekładać obowiązki na później. Ważniejszy jest dla niego odpoczynek. Można odnieść wrażenie, że jego filozofia życiowa zamknięta jest w zdaniu "Co możesz zrobić jutro, zrób pojutrze - będziesz mieć dwa dni wolnego".
A skoro przy filozofii życiowej jesteśmy... We Włoszech istnieje coś takiego jak "bella figura". Chodzi o to, że wszystko musi być piękne. Piękno spotyka się na każdym kroku. Bella figura reprezentują policjanci nosząc oficerki, w których nie dość, że trudno jest kogoś ścigać, to jeszcze ciężko jest wytrzymać w czterdziestostopniowym upale, kelner, zgrabnie nalewający wino do kieliszka, bella ragazza poprawiając wdzięcznym gestem kosmyk włosów, który opadł jej na twarz, kucharz przyrządzając danie. Feliciano kocha wszystko co "piękne". Odgrywa to w jego życiu ogromną rolę. "Bella figura" nie jest czymś co trzeba prezentować tylko chwilę. Ją prezentuje się cały czas. Włoch jest w stanie wybaczyć dwu-godzinne spóźnienie, ale nie to, że coś nie jest piękne.
Feliciano cechuje ogromna kultura osobista. Kiedy mówi używa eufemizmów i formułuje wypowiedzi w taki sposób, żeby nimi nikogo nie urazić. Bywa, że brak mu asertywności. W takich momentach stosuje tak zwane "rzymskie rozwiązania", albo po prostu ulega presji. Wracając do pierwszej z wymienionych wyżej opcji, polega ona na tym, że nie powie Ci wprost, że nie może się z Tobą spotkać. Prędzej możesz spodziewać się jakiegoś usprawiedliwienia, czy wymówki  rodzaju: "wiesz... jestem bardzo zajęty... Muszę przygotowywać rodzinny obiad i do tego ktoś musi pilnować rodzeństwa.", albo "Jasne! Chętnie się z Tobą zobaczę za dwadzieścia minut." - wtedy zdarza się, że nie przychodzi na umówione spotkanie. "Soluzione romana" polega na tym, że rozwiązuje się kłopotliwą sytuacje poprzez jej uniknięcie. W tym wypadku nie pojawienie się na spotkaniu, albo wymyślenie na tyle kreatywnej wymówki, która nie urazi drugiej osoby. Naprawdę bardzo się stara być uprzejmy. Nie chce nikogo urazić swoim zachowaniem, nie potrzebne mu robienie sobie w innych personifikacjach wrogów.
Jednak bywa także bardzo spontaniczny. Zdarza się, że wpadnie na jakiś pomysł i natychmiast musi go zrealizować - nie byłby sobą, gdyby tego nie zrobił. Potrafi wymyślić wyjazd na drugi koniec swojego kraju tylko po to, by zjeść pizzę w Neapolu, albo przytulić swojego brata. Wypady tego rodzaju są możliwe dzięki jego niesamowitej zdolności mobilizacji. Kiedy odkłada się wszystko na ostatnią chwilę (a miało się na zrobienie tego 3 miesiące), trzeba mieć jej w sobie bardzo dużo, żeby wyrobić się z tym w dwa dni - a Feliciano nie ma z tym żadnych problemów.
Dla Włocha liczy się tu i teraz. Nie wybiega myślami za daleko wprzód... Inaczej jest z przeszłością. Jest osobą pełną sentymentów i uwielbia wspominać. Nieważne czy są to te dobre, czy złe wspomnienia... Czasami otwiera album i przegląda stare fotografie uśmiechając się sam do siebie, albo też roniąc łzy nad starymi zdjęciami.
Czy zostało coś jeszcze do dodania? Owszem. Całe mnóstwo faktów. Jak na przykład to, że Włoch uwielbia samochody (mimo to nie ma nic przeciwko jeździe na swoim dwudziestoletnim skuterze, który bardzo ułatwia mu dostanie się tam gdzie tylko chce, zwłaszcza w godzinach, kiedy drogi są najbardziej zakorkowane). Ale wracając do aut. Według niego są tak cenne jak dzieła sztuki. Po jednym z policyjnych lamborghini, które to uległo wypadkowi (nikomu nic się nie stało, ale samochód nadawał się już tylko do kasacji), płakał tak bardzo jakby zniszczeniu uległo co najmniej pół fresków Michała Anioła w Kaplicy Sykstyńskiej.
Ale z drugiej strony... Co się dziwić. Włosi uważają, że stosowanie się do zasad nie ma sensu. Każde prawo podlega tu dyskusji. Istnieją dwa rodzaje czerwonego światła: oba są do negocjacji. Jest światło czerwone o siódmej rano, kiedy dookoła nie widać żadnego pieszego - wtedy można spokojnie je przejechać. Ale jest też tak zwane "rosso pieno", czyli ostry zakaz, który to mimo wszystko stanowi bardziej sugestię niż nakaz zatrzymania się (przynajmniej wtedy, kiedy znikąd nie nadjeżdża żaden samochód, ani nikt nie chce przejść przez skrzyżowanie. Feliciano uwielbia szybkie samochody, kręte i równe drogi oraz prędkość. Może to trochę ryzykowne, ale takie ryzyko podejmować lubi. Uważa, że dobry kierowca, to taki, który z jednego miejsca do drugiego dostanie się z zawrotną prędkością.
Jak było nadmienione wyżej - we Włoszech wszystko (włączając w to prawo) jest względne i może podlegać dyskusji. Ale wbrew pozorom Włosi, niektórych przepisów przestrzegają. Takim przykładem jest na przykład zakaz palenia w miejscach publicznych, który w domu Feliciano przyjął się błyskawicznie i bez żadnych problemów. (Dla jasności powiedzieć należy, że sam Feliciano nie pali.)
Włosi są otwarci na nowości, ale nie rezygnują przy tym z tego co tradycyjne. Umieją podtrzymywać tradycje, które od lat są w ich rodzinach, ale jednocześnie witają nowoczesność z otwartymi ramionami. Przykładem są telefony komórkowe. Feliciano jest absolutnie uzależniony od swojej Nokii, a właściwie to nie od samej komórki, a od pisania z przyjaciółmi smsów, czy ciągłego dzwonienia do nich.
We Włoszech nie przyjęły się jednak zakupy przez internet. Feliciano za nimi nie przepada i ma ku temu więcej niż jeden powód. Po pierwsze: a co jeśli to co kupi nie dotrze? po drugie: Woli wyjść i osobiści dotknąć tego co zamierza kupić. Po trzecie: woli centra handlowe. Miejsca w rodzaju tych wspomnianych wcześniej przypominają mu trochę włoskie place, w których skupia się życie towarzyskie, będące przecież integralną częścią jego egzystencji. Zawsze można spotkać tam kogoś znajomego, kogo nie widziało się całe wieki, a chciałoby się porozmawiać. Poza tym wyjście z domu równe jest szansie nawiązania nowych przyjaźni, a to Feliciano lubi. Fascynują go inni ludzie, szczerze interesuje się rozmową z nimi i tym jacy są, jak żyją, czym się zajmują. Sam jest przecież niemożliwie gadatliwy, co działa raczej na plus i sprzyja jego towarzyskiej naturze.

~Relacje z innymi~

~Ciekawostki~

-Niegdyś Italia był poganinem i nie wierzył w Boga. Przed przyjęciem religii chrześcijańskiej bronił się rękami i nogami, ale w końcu się jednak nawrócił, czego nie żałuje.
-W Włoszech to nie trzynastka przynosi pecha. Tutaj to siedemnastka jest pechową liczbą. Warto też zaznaczyć, że jeśli 17-sty dzień miesiąca wypada we wtorek, będzie on przez Włocha uważany za potencjalnie pechowy.
-Istnieje włoski przesąd mówiący o tym, że jeśli rozłoży się parasol w budynku, przyniesie to pecha.
-Przypadkowe rozlanie wina przynosi szczęście.
-Włochy jest czwartym krajem na świecie, który najczęściej odwiedzają turyści.
-Najpopularniejszym nazwiskiem we Włoszech jest Russo.
-W niektórych regionach uważa się, że jeśli trzy osoby palą w tym samym miejscu (nieważne, czy jest to otwarta przestrzeń, czy pomieszczenie) najmłodsza z nich powinna przestać palić. W przeciwnym razie przyniesie pecha innym.
-Włochy i Polska to najbardziej religijne państwa w Europie (nie liczymy tu oczywiście Watykanu).
-Średnia długość życia we Włoszech jest najwyższa na świecie.
-Włosi słyną ze świetnego wyczucia stylu i uchodzą za jeden z najlepiej ubranych narodów na świecie.
-Włosi uwielbiają piłkę nożną. Jest ona niczym ich druga religia. W czasie meczów ich reprezentacji, ruch zamiera, miasta cichną, a ulice wyludniają się całkowicie. Są związani ze swoimi klubami na dobre i złe.
-Paradoksalnie nie przepada za sztuką gotycką, ale właśnie w jego kraju znajdują się dwa najpiękniejsze zabytki związane z tą epoką.
-Jeździ na starym skuterze firmy Vespa.
-Kiedy nie chce gdzieś iść szuka dla siebie usprawiedliwienia, mówiąc osobie, której obiecał przyjść, że na przykład umarła mu ciotka. (Był jeden Włoch, który właśnie w ten sposób "uśmiercił" 12 swoich ciotek.)
-Podczas II Wojny Światowej Feliciano był oburzony, bo jego szef większą uwagę poświęcał na innowacje w produkcji broni, niż na jakość serwowanej w jego domu kawy
-Najbardziej lubi mocną kawę.
-...i mówiąc "Kawa" zawsze ma na myśli "Espresso".
-"Cappucino" oznacza w tłumaczeniu "kaptur zakonnika" - nigdy nie należy prosić Feliciano, żeby podał je po godzinie 10-stej. O 14-stej jest to już spory nietakt. Gdy zrobi się coś takiego, Włoch niewątpliwie poczuje się urażony, a osobę, która zamówi owy trunek może nawet nazwać "barbarzyńcą". Coś takiego to zbrodnia przeciw wszystkiemu co włoskie!
-We Włoszech nie jest hańbą nazywać się Mussolini.